φωνοκινητικός

-ή, -ό, Ν

1. ιατρ. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στις κινήσεις τών φωνητικών οργάνων

2. φρ. «φωνοκινητική αμνησία»

ιατρ. μορφή κινητικής αμνησίας που οφείλεται σε απώλεια τής μνήμης τών κινήσεων που είναι απαραίτητες για την άρθρωση τού λόγου.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. γαλλ. phonocinetique < φωνή + κινητικός].